Głusi używając języka migowego wykorzystują przestrzeń, mimikę, ekspresję ruchu, a te elementy są częścią gramatyki tego języka. Słysząca osoba postronna, nie mająca pojęcia o naturalnym języku migowym, postrzega to jako nadmierną gestykulację, nadpobudliwość, a niekiedy agresywną ekspresję. A u głuchego bogactwo językowe poznaje się po stopniu korzystania między innymi z wymienionych powyżej elementów. Tak jak u słyszących można się zachwycić, że ktoś pięknie śpiewa, używa trafnego określenia, rymuje, wypowiada się poetycko – tak u Głuchego można się zachwycić jego językiem widząc, w jaki sposób korzysta z przestrzeni, ekspresji emocjonalnej, mimicznej, ruchowej.