Feliks Pęczarski urodził się
w Warszawie w 1804 roku
jako głuchy syn Józefa i Wiktorii z Kwiatkowskich. 27 lipca 1818 roku rodzice oddali go na wychowanie do stołecznego Instytutu Głuchoniemych. Przebywał w nim aż do 1 czerwca 1831 roku. Wkrótce po przyjęciu
do tej wyjątkowej szkoły dostrzeżono u niego rozwijający się talent artystyczny, objawiający się w „chęci i zdolności do rysunku i rżnięcia na miedzi”. Postanowiono pozwolić mu na pobieranie nauk u czołowych warszawskich plastyków. Sztycharstwa młody Feliks uczył się u profesora Oddziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego – Jana Ferdynanda Krethlowa.
Wkrótce zarzucił jednak naukę grafiki dla malarstwa. Jego mistrzami stali się najwybitniejsi luminarze polskiego klasycyzmu: Antoni Blank i Antoni Brodowski.
Szkolne prace wystawiał w latach 1823, 1825 i 1828 na ekspozycjach publicznych. Był to jeszcze czas przedpowstaniowych swobód: życie artystyczne nadwiślańskiego grodu kwitło, a nie do przecenienia była zwłaszcza kulturotwórcza rola uniwersytetu.